[Terug] [Verder]

Deel 2: Alaska

Alcan Highway

Om acht uur 's ochtends komt de veerpont aan in Haines. Het plaatsje is schitterend gelegen omringd door besneeuwde bergpieken. Na het doen van de was en de laatste inkopen (de volgende gelegenheid is pas 3 dagen verder in Haines Junction) besluiten we dezelfde dag nog verder te fietsen. De bibliotheek in Haines heeft wel een internet computer, maar email verzenden is er niet bij. Als het jullie toch lukt, neem ik maatregelen, voegt de norse bibliothecaresse ons bits toe. Zo snel mogelijk verlaten we dit onprettige oord, met een forse wind in de rug fietsen we parallel aan de Chilkat River. Indrukwekkend is de natuurschoon. Afgezien van de vele hinderlijk stekende black flies is het een fraaie fietsdag. Ongeveer 65 km van Haines besluiten we dat het genoeg is voor vandaag. Bij de grenspost zijn openbare toiletten, waar ook drinkwater getapt kan worden. Vanaf de weg loopt een pad naar de brede rivierbedding, waar uitstekend gekampeerd kan worden. De vliegen zijn er nog steeds, echter niet dermate hinderlijk als in het bos.

We nemen extra veel water mee voor het volgende traject, want 150 kilometer lang zijn er weinig/geen tappunten. Bij de Canadese grens hebben we last van ontzettend veel steekvliegen. We passeren tevens de tijdsgrens, de klok gaat een uur vooruit, waardoor we nu weer erg laat (12 uur) van start gaan. Voordeel is dat het echter lang licht blijft. De weg begint steeds verder te klimmen en de bomen worden steeds lager. Bij het passeren van de boomgrens zijn we ook verlost van de steekvliegen. We fietsen nu door het Tatshenshini-Alsek Wilderness park, een erg fraai ruig gebergte met vele gletsjers. De dreigende onweerswolken maken het landschap nog indrukwekkender.

Door het ontbreken van de vliegen, de rugwind en het ontbreken van autoverkeer is het prettig fietsen. Ashley zal met zijn vele bagage hier wellicht anders over denken, want de 30 kilometer vanaf de grens is het voortdurend klimmen geblazen. Na de Threeguardsman pass, lunchen we bij een ijsveldje langs de weg. Om water te besparen, eten we weer volop zelfgemaakte snowcones, die echter minder goed smaken dan in Juneau. Mogelijk komt het door de temperatuur, het is hier veel frisser dan in Juneau. Het landschap wordt steeds onherbergzamer en de Chilkat pass (1065m) is niet ver meer. Ik stap af voor een fotootje van de pas, maar Ashley fietst aanvankelijk stug verder. Hij had niet in de gaten dat-ie al boven was...

Vlakbij de provinciegrens Britisch Columbia-Yukon vinden we een uitstekende kampeerplek langs de Blanchard River, compleet met een geimproviseerde picknicktafel en kampvuurplaats! Een uitstekende gelegenheid voor Ashley om zijn gitaar tevoorschijn te halen...

Om onze watervoorraad aan te vullen fietsen we naar de Million Dollar Falls campground 15 km verder. Er is geen kraan met drinkwater maar wel enkele kampeerders waar we wat water van kunnen krijgen. Na 50 km bereik ik de volgende camping aan Dezadeash Lake, het begint te regenen en ik ben wel aan een lunchstop toe. Omdat ik ver voor Ashley uitrijd, laat ik een briefje op het wegdek achter. Op de camping weer geen water, maar bij een Duits echtpaar kan ik wat water krijgen. Een beetje Duits doet wonderen en als ze vernemen dat Ashley uit Nieuw Zeeland komt, zijn ze erg gastvrij en behulpzaam. We mogen gebruikmaken van hun pan en kampvuur en koken een grote pan spaghetti, uitgehongerd als we zijn. Ook worden we uitgenodigd in hun camper voor Kaffee und Kuchen. Na enkele uren wachten is het gestopt met regenen en fietsen we verder naar Haines Junction.

De ligging van dit dorp met op de achtergrond de Kluane Mountains is erg fraai. Veel is er niet in dit dorp; de plaatselijke supermarkt is net afgebrand, waardoor de keus aan levensmiddelen, alleen verkrijgbaar in het plaatselijke RV-park, uiterst beperkt en duur is. Achter de camping vinden we een wandelpad dat leidt naar een uitkijkplatform. We slaan de tenten op in het bos achter dit platform, dat een uitstekende plaats is om onze maaltijd te koken. Er zijn wel wat muggen, maar het uitzicht vergoedt veel.

Zoals de laatste dagen gebruikelijk wordt het steeds later als we opstaan, ontbeten hebben (pannekoeken op het view platform!) en onze kampeerplek hebben verlaten. In het dorp ontdekken we zowaar een bibliotheek met internet verbinding! De verbinding geeft nogal wat problemen als we email willen verzenden.

Date: Thu, 01 Aug 96 12:35:03 ­0700
From: Haines Junction Yukon Libary <moh@hacom.nl>
To: all
Subject: Hi from Haines Junction, Yukon, Canada

Hi everybody!
I'm afraid we cannot check our email at this computer ­ we
can only send email so this will be a bit of a one sided conversation.
Since Juneau we have taken the ferry to Haines and cycled to Haines
Junction, which took us 3 days. The weather has been a wee bit
rainy but luckily we were in our tents for the worst of it. Anyhow
the sun is shining now which is nice. From here we will either
take the bus or hitchhike to Delta Junction in Alaska. Anyhow
I am going to finish this message because Minko thinks he has
figured out a way to check our email. Hope you are all well,
Love Ashey

In tegenstelling tot in Haines zijn ze zeer behulpzaam. In de collegezaal (!) mag ik proberen Eudora aan de praat te krijgen op een andere pc. We downloaden zelfs telnet om te kijken of dit werkt. Uiteindelijk lukt het me om in te loggen op de server in Amersfoort, ik zie dat er post is en van wie afkomstig, maar bij het opvragen worden ze per ongeluk gewist!! Zeer frustrerend... :-(

We besluiten te liften gewaarschuwd over de vele wegonderbrekingen. Vier uur later hebben er slechts drie auto's gestopt, maar geen enkele ging verder dan Kluane Lake. Het hele dorp heeft ons inmiddels gesignaleerd en we zijn worden overal herkend. Enigszins teleurgesteld keren we na het eten weer terug naar onze oude kampeerplek in het bos.

We proberen nog een keer te liften, maar geven de moed op na een paar uur. Er is nauwelijks verkeer wat richting Alaska gaat! We besluiten onze was te gaan doen en maar verder te fietsen. Immers, het volgende stuk schijnt een erg fraaie weg te zijn. De bus pakken heeft geen zin, de eerstvolgende is pas zondag. Intussen hebben drie andere fietsers ons 'ingehaald': een Frans-Canadees (?) meisje die solo vanuit Prince Rupert naar Prudehoe Bay, het uiterste noorden van Alaska, wil fietsen! Een andere, minder spraakzame fietser (Duitser?), bestemming onbekend, en tenslotte scheikunde leraar Rob uit Ontario. Rob fietst nog even met ons op, maar kan ons tempo niet meer volgen en haakt al snel af.

De Alcan highway voert langs het indrukwekkende Kluane National park, erg ruig en onherbergzaam, weinig verkeer, kortom een schitterende fietsroute. Vlak voor Kluane Lake ontmoeten we een Zwitsers stel dat de afgelopen dagen de Alcan is afgefietst. Ze hebben erg veel hinder ondervonden door de wegwerkzaamheden. Hun horror stories over fietsend over rotsbodem aanhorende hebben we niet veel trek veel verder te fietsen...

Na de maaltijd bij het visitor center begint het hard te regenen. We schuilen achter het verlaten gebouwtje en vragen ons af of er toevallig geen raampje open staat...

Eventjes lijkt het droog te worden. We overwegen hier te kamperen, maar dat lijkt ons te gevaarlijk vanwege waarschuwingsborden met lawinegevaar. Weer op de fiets begint het weer te plenzen, maar schuil mogelijkheden zijn er niet meer. Even voorbij Bayshore motel vinden we een bosje waar we de tenten redelijk droog op kunnen zetten.

Het is weer laat wanneer we op de fiets zitten. Slechts enkele kliometers verder houden we 'brunchstop' in Congdon Creek campground. Er is een overdekte picknickplaats met warme houtkachel om onze verkleumde ledematen te verwarmen en thee te zetten. Na 22 kilometer tegen de wind infietsen pauzeren we in het restaurant van Destruction Bay.

Mede gezien de weersomstandigheden en de 'verkeersdrukte' besluiten we het liften maar te laten varen en een bus naar Fairbanks te boeken. Er stopt om 10.30 de volgende dag een in Burwash Landing, een gehucht even verderop. Ik telefoneer dit heugelijke feit maar meteen door naar m'n tante:

Date: Sat, 3 Aug 1996 17:27:21 ­0700 (PDT)
From: itan@hsc.usc.edu
To: all
Subject: news from the worldtravelers

Hi everyone,
Just got a call from Minko, they are "stranded" in a
little village called Destruction bay, about 100 km from Haines
J., after having tried, unsuccesfully, to hitchhike.... they went
further north on their bikes. The wind blew in the wrong direction
the weather was not nice and it was 10 degrees C., so they decided
to camp in the forest. Today they tried again their luck and by
now everyone seems to know them allready, weather has cleared
up, the sun is shining again, but still no lift. There is very
little traffic and cars are going in the opposite direction. So
tomorrow (sunday) they will take the bus, because they heard from
other bikers that there are road constructions ahead and the wind
is still blowing the wrong direction. Hopefully they will be in
Fairbanks on monday and on their way to Denali nat. park!

We fietsen hierna verder naar Burwash Landing, een verzameling huizen met een lodge, winkeltje en museum. Achter de lodge vinden we in het bos een prima kampeerplek, wederom gratis en voor nop. We verheugen ons al op het feit de volgende avond weer in de bewoonde wereld (lees Fairbanks) te zijn!

Vroeg in de ochtend worden we wakker door een beest (Elk?) die dwars over de tent van Ashley wegrent. Na het ontbijt wachten we op de bus langs de Alcan highway, tevergeefs. Volgens de man bij de hamburgertent is de bus al lang gepasseerd, uren geleden! Bijzonder ontgoochelt besluiten we dan maar weer te liften, wat weinig zin heeft langs deze weg, want er rijden nauwelijks auto's noordwaarts. Wie we wel zien aankomen, is Rob.Hij heeft ons weer bijgehaald. Omdat het erg aangenaam weer is, besluiten we maar weer eens verder te fietsen. We halen nog wat water bij de lodge voor het volgende traject. Boodschappen doen is er helaas niet bij, want men accepteert geen credit card en ons cash geld is inmiddels op. Bij de lodge ontmoeten we een echtpaar uit Anchorage, reizend per pickup truck, helaas voor ons de verkeerde kant op... Ze zijn ook fanatieke fietsliefhebbers en hadden ons al zien liften. Ze geven ons informatie over de road contructions en tevens hun telefoonnummer in geval wij in de buurt van Anchorage mochten komen. Wanneer we Burwash Landing verlaten, is de wind gaan liggen en wordt het zowaar een aardige dag. De uitzichten op de Icefields van St. Elias Mountains zijn erg fraai. De volgende lodge in Kluane Wilderness Village heeft zo mogelijk een nog kariger voorraad levensmiddelen: geen brood, een bestoft pak crackers en een zeer dubieus uitziend blikje bonen. Ik besluit met mijn creditcard (die gelukkig wel wordt geaccepteerd) een blikje mais te kopen. Bij het tegenoverliggende restaurant ($8 voor een hamburger...) wil ik brood kopen, komen ze met 2 sneedjes aanzetten! Uiteindelijk kan ik na veel vijven en zessen een heel wit kopen a raison van $3... Rob hebben we inmiddels weer ingehaald en samen kamperen we langs de oevers van de Donjek River, vlak voor de eerste road constructions. Het wordt een gezellige nacht. Bij het kampvuur vertelt hij smeuiige verhalen over zijn vele fietsavonturen. Verder verneem ik via de wereldomroep dat het Nederlands Volleybal team Olympisch goud heeft binnengehaald, schitterend!

Rob ligt nog te slapen als we vroeg in de morgen onze tenten inpakken en we de Alcan opfietsen. Even verder beginnen de beruchte road contructions. Bij de eerste mogen we niet eens verder fietsen maar moeten we een lift achter in de pilot truck accepteren. Dat gaat dus erg makkelijk. Andere stukken mogen we wel fietsen wat tot dan toe erg meevalt. Onderweg scheurt een pickup truck langs ons met een fietser in de bak, zwaaiend naar ons. Het is Rob!! We balen vreselijk en zijn natuurlijk strontjaloers dat hij zomaar een lift heeft 'gestolen'. Bij Pine Valley lodge kunnen we weer even op adem komen en de strategie verder bespreken. Het heeft nu geen zin meer om onze duim uit te steken, bij het volgende traject gaan we gewoon vragen of iemand ons alsjeblieft door de ergste stukken kan brengen. Deze 'agressieve' benadering werpt meteen zijn vruchten af bij de volgende wegonderbreking. 'Ik heb de jackpot' roept Ashley verheugd. Een echtpaar uit Florida is met de pickup truck op weg naar Fairbanks en wil ons best een eindje vervoeren. Samen met de fietsen nemen we plaats achter in de laadbak. Op advies van Ashley doe ik zoveel mogelijk kleren aan om me te beschermen tegen de snijdende wind en striemende regen. Over mijn wielerkleding draag ik een fleece, windjack en regenjas! Handschoenen, fleecebroek, regenbroek. De eerste stop is de grens, 100 schokkerige kilometer verder. Het wegdek is inderdaad beroerd en de fietsen krijgen de nodige klappen te verduren. De douane stelt lastige vragen en wil ons geld zien. We hebben echter nauwelijks cash geld op zak en een credit card is onvoldoende. Bonnetjes willen ze zien en gelukkig hebben we nog een aantal niet weggegooid.

Na een aantal uur stoppen we in Tok voor avondeten, de ergste werkzaamheden zijn achter de rug. 'Jullie hebben het toch niet te koud he', vragen Bill en Jenny ons bezorgd. Ashley is bevroren en kan geen antwoord geven. We ontdooien een beetje in het wegrestaurant en na de stop mogen we op het noodbankje achterin plaatsnemen. Om half negen 's avonds worden we in North Pole, een voorstad van Fairbanks, gedropt bij een grote supermarkt. Het is de hele avond nog volop licht tot na middernacht(!), zodat we ruim de tijd hebben een camping te zoeken. In het citypark kunnen we gratis kamperen, de camping is leeg en er is een overdekte picknickplaats, perfekt!

[Verder]