Middagvlucht naar Nice vanuit Eindhoven. Aanvankelijk krijgen we te horen dat er twee uur vertraging is maar dat blijkt fake news. Na het inpakken van de fietsen in de gebruikelijke plastic zakken moeten we ons snel haasten naar de gate want het vliegtuig vertrekt gewoon op tijd.
De vlucht duurt maar anderhalf uur, het is heel helder dus mooi uitzicht op de Ardennen, Vogezen, de besneeuwde bergen van het Berner Oberland en daarna over het meer van Geneve. Er ligt nog erg veel sneeuw in de Alpen, dus dat belooft nog wat! Boven de Côte d'Azur aangekomen draait het vliegtuig nog wat rondjes want het is druk rond de luchthaven Áeroport de Nice-Côte d'Azur. We hoeven ook niet zo lang op de bagage te wachten en na de fietsen weer gemonteerd te hebben fietsen we vanuit het vliegveld direct de boulevard op. Over een druk fietspad, slalommend tussen de strandgangers, joggers, steppers en andere fietsen naar Cagnes-sur-Mer.
We fietsen eerst langs Polygone Riviera, een groot winkelcentrum om een gastankje te halen bij de buitensportzaak A.S.Adventure. Het winkelcentrum wordt streng bewaakt, we worden meteen door de security weggestuurd. De fietsen moeten we stallen bij een zij-ingang. Hierna nog even langs een grote Casino supermarket om de nodige proviand in te slaan. Vervolgens via een binnenweggetje steil heuvelop en weer heuvelaf naar de camping Le Colombier. Qua afstanden stelt het nog niet veel voor, zo'n 12 km gefietst vanaf het vliegveld. Camping Le Colombier is een klein campinkje in een rustige buurt. Ook hier weer een hek voor de toegangspoort die gelukkig open is. Voor €19,50 mogen we de tenten opslaan op een grinderig terreintje, meer een soort camper parkeerplaats, maar het is gelukkig vlak. Het weer: zonnig en een graad of 25 met een fris zeebriesje, prima kampeerweer. 's Avonds eten we pasta a la Luddo met Chorizo worst en komkommer met tiramisu als toetje. Daarna maken we nog een flinke wandeling naar de oude stad op de heuvel, Haut-de-Cagnes. Om half tien is het al donker dus vroeg naar bed.
Bij het verlaten van de camping kunnen we ons verpakkingsmateriaal voor de terugvlucht achterlaten op de camping. Via het fietspad langs de kust verlaten we Cagnes-sur-Mer. We passeren weer de luchthaven en fietsen Nice binnen langs de Promenade des Anglais, bekend van Parijs-Nice en berucht vanwege de aanslagen. Het is een mooie zonnige zondag, dus de boulevard is druk met fietsers, joggers en wandelaars. We laten Vieux-Nice links liggen en klimmen richting Col d'Eze de stad uit. De klim begint meteen pittig met stijgingspercentages van 8% met mooie vergezichten op de kust en de besneeuwde bergen van de Mercantour. Nadat we de top op 500m hoogte hebben bereikt, blijven we op deze hoogte tot La Turbie, waar we in een parkje lunchen. In plaats van te dalen besluiten we er nog maar een col aan vast te plakken, de Col de la Madone van 900m, dus nog een stukje verder omhoog. Deze klim is fraaier, een smal bergweggetje langs diepe afgronden, tunneltjes en uitzicht op mooie bergdorpjes. Dit was ooit de col waar 0-voudig tourwinnaar Lance A. zich altijd minutieus voorbereidde op de Tour. Via een snelle afdaling met tunneltjes en veel haarspeldbochten bereiken we in Menton weer de kust. Bij de Frans/Italiaanse grens volgt nog een klein colletje, die we over moeten omdat de N-weg langs de kust door een lange tunnel gaat en dat is niet zo fijn om te fietsen. Tegen 17 uur komen we aan bij camping Por la Mar in Latte bij Ventimiglia, Italië. Deze camping is wat duurder (€28), minder streng bewaakt en wat luxer dan de vorige camping oa gratis wifi en aparte tentveldjes, gescheiden met rieten schotten. We kamperen naast het recreatiegebouwtje waar voldoende stopcontacten aanwezig zijn om al onze apparatuur op te kunnen laden.
Vanochtend weinig kunnen slapen door het drukke autoverkeer rondom de camping. Via de drukke kustweg fietsen we verder oostwaarts langs de badplaatsen Ventimiglia en Bordighera. Wat verderop is er een fietssnelweg aangelegd over een voormalig spoortracé, de Cilcovia Pelagos. Vlak vóór San Remo gaat het fietspad door een kilometerslange tunnel de Galleria Capo Nero. Deze fietstunnel is helemaal ingericht op de wielerklassieker Milaan-San Remo en een must-see voor de wielerliefhebbers. Alle voormalige winnaars en wielerhelden worden op plafond afgebeeld en op het wegdek staan leuzen geprint die verband houden met deze Primavera.
In San Remo maken we een lunchstop bij het fort voordat we beginnen aan de volgende klim, de beroemde Poggio, het laatste obstakel van deze vermaarde wielerklassieker. We fietsen 'm echter in omgekeerde richting, onze klim is de afdaling in Milaan-San Remo. De klim blijkt niet veel voor te stellen, veel draaien en keren en niet al te steil. De afdaling (waar de renners omhoog fietsen) lijkt nog minder zwaar. Wel fraaie uitzichten op de kust. Voor we het beseffen zijn we weer beneden en vervolgen het fietspad verder. Bij de afslag naar de voorlaatste col van Milaan-San Remo, de Cipressa, besluiten we om die ook maar op te fietsen, het is nog vroeg in de middag. Deze klim van een kilometer of 3 tot een hoogte van 250m is een stuk zwaarder dan de Poggio, in het begin continu 8-9%, naarmate we hoger komen vlakt het gelukkig een beetje af. De afdaling is lekker bochtig met weer veel haarspeldbochten. Er is weinig verkeer dus we zijn weer snel beneden. Het laatste stuk richting Imperia gaat een beetje open en af, het fietspad is hier nog niet verder doorgetrokken en de oude spoorlijn ligt er nog. Op camping Eucalyptus even voor Porto Maurizio slaan we de tenten op. De camping is niet duur (€19,50) en de voorzieningen zijn prima, oa met gratis wifi en warme douches zonder muntjes. Wel wat veel muggen dus we besluiten buiten te gaan eten. Tegen de avond wandelen we naar het nabijgelegen Porto Maurizio een stadje fraai gelegen op een rots boven de Ligurische kust. Na deze mooie wandeling bezoeken we de Spaghetteria Solopasta, waar zoals de naam al suggereert, alleen Spaghetti en Penne op het menu staat. Een klein zaakje en maar net open maar bijna alle tafels zijn al bezet. Gelukkig zijn we net op tijd. De spaghetti met mosselen smaken voortreffelijk, dat is toch wel even wat anders dan onze pasta maaltijd op de camping ;-)
Morgen trekken we verder het binnenland in, hopelijk blijft het droog, er worden wat onweersbuien voorspeld en we zien ze al hangen boven de bergen.
Vanochtend zijn we al vroeg op de fiets. We pakken onze spullen in en verlaten de camping. Halen vers gebakken brood bij de bakker om de hoek en ontbijten aan de boulevard. Hier staat namelijk een fris briesje en daar houden de muggen niet zo van. Langs het wandelpad fietsen we verder naar Porto Maurizio en via drukke kustwegen tot het centrum van Imperia. Hier slaan we nog wat proviand in alvorens we de bergen intrekken. De N-weg Via Nazionale (SS28) richting Turijn is tamelijk druk, maar we laten die snel links liggen en fietsen wat rustiger B-weggetjes richting de eerste klim, de Colle San Bartolomeo, een niet al te zware klim van zo'n 14 km tot 628m hoogte, max. 6%. Daarna daalt de weg weer naar 400m naar dezelfde Via Nazionale. We blijven op deze N-weg fietsen om de volgende pas te bereiken, de Colle di Nava (945 m). Deze klim is ruim 10km à 6,5% en mede door het warme weer een stuk lastiger. De verkeersdrukte op de SS28 valt gelukkig mee. Bovenop de col begint het lichtjes te regenen. Aan de andere kant van de pas is het landschap veel mooier met ruige rotsen en dichtbeboste heuvels. We dalen snel af tot Ormea waar een camping is. Het blijkt echter een primitief terreintje naast een pizzeria die dicht nog is. Bovendien regent het nog steeds dus dalen we verder af om in het volgende dorp Garessio een B&B te zoeken. Bij de eerste treffen we niemand aan en bellen we de eigenaar. Ons Italiaans is niet best en hun Engels ook niet dus we proberen het eerst elders. Ook daar alleen een telefoonnummer op de deur. Deze spreekt wel goed Engels maar heeft geen kamers met aparte bedden. We fietsen terug naar het centrum en treffen daar de tourist office die nog open is. Via hun bemiddeling is het een stuk makkelijker te boeken en we krijgen een kamer bij de eerste B&B, Casa Vacanza naast de pizzeria Il Farinello. De eigenaar blijkt niet in de buurt te wonen maar de sleutel kunnen we gewoon bij het appartement zelf in het sleutelkastje halen (die niet op slot zit). Kamer 1 blijkt echter maar één bed te hebben. Na telefonisch overleg met de broer van de eigenaar (die wel Engels spreekt) mogen we zonder meerprijs in het andere -veel ruimere- appartement. Deze heeft een keuken, extra slaapbank in de huiskamer en dakterras. Voor €55 euro inclusief ontbijt niet verkeerd!
Vannacht lekker kunnen slapen in een bed ipv op de grond :) Nadat we hebben ontbeten en de spullen hebben ingepakt, sjouwen we de fietsen naar beneden. We fietsen naar bar waar we een gratis ontbijtje kunnen afhalen. We hebben alvast ontbeten want op het ontbijt van de bar -een croissantje en een kop koffie- kunnen we niet fietsen. Na deze koffiestop beginnen we aan de 12km lange col di Casotto (1384m). Deze is regelmatig en niet al te steil, max 8% over een rustig weggetje. De omgeving is wat saai, veel bos en weinig uitzicht. Voor elf uur komen we al boven op de col in een verlaten skioord. Er volgt een hele lange snelle afdaling van 25 km tot Torre Mondovi, daarna wat op en af. Beneden is het een stuk warmer en de voorspelde onweersbuien blijven gelukkig weg. Via smallere B-weggetjes kunnen we de drukke wegen naar Cuneo vermijden. We fietsen dwars door de mooie binnenstad richting camping Bisalta.
Beste camping tot nu toe: mooi grasveldje voor de tenten, overdekte picknicktafel, prima voorzieningen oa aparte opladers voor de mobiele apparaten en zelfs wc papier op het toilet ;-) Prima camping dus om een dagje langer te blijven en de volgende dag zonder bepakking de 2500m hoge Colle Fauniera proberen te bedwingen. Reuze benieuwd of de weg al sneeuwvrij is want de afgelopen weken hebben we de berichten op social media (Strava, Instagram) met argusogen gevolgd, veel bergpassen waren nog hermetisch afgesloten vanwege de vele sneeuwval in het voorjaar.
Vanochtend vroeg op want er wacht een lange zware bergrit naar de top van de Fauniera. Op de camping een aantal vakantiefietsers, oa een Duits stel die met de tandem de Franse en Italiaanse Alpencols befietsen. Om half acht 's ochtends vertrekken we richting Cuneo, het is spitsuur, druk op de weg. Via veel fietspaden doorkruisen we vlotjes door het centrum. Via de Viadotto Soleri, een imposante oude boogbrug verlaten we de drukke stad. Op de gps vinden we wat kleinere weggetjes die de drukke verkeersaders links laten liggen. In het dal van de Grana rivier laten we de drukte achter ons en beginnen we aan de 30 km lange klim naar de top van de Faunieri. Het eerste deel gaat geleidelijk door een nauwe rotskloof met goudkleurige (pyriet) rotsformaties. Vanaf Campomolino wordt de weg veel steiler, continu 10-15%. Bij het klooster Santuario di San Magno houden we een lunchstop. Hierna wordt de weg smaller en iets minder steil. Vanaf hier wordt de omgeving ook fraaier, besneeuwde rotsen en mooie vergezichten en geen autoverkeer meer, wel een aantal fietsers. Bij de eerste col, Colle d'Esischie (2370m) kunnen we helaas niet verder vanwege de sneeuw die nog niet is geruimd. In de verte is de Fauniera pas al te zien, met het beeld van Marco Pantani. We laten de fietsen achter en doen een poging de pas te voet te bereiken maar het oversteken van de sneeuwpassages blijkt niet ongevaarlijk. We maken nog wat foto's en filmpjes, het is nog maar 700m tot de pas maar die is onbereikbaar. Het oorspronkelijke plan was om via de col af te dalen naar Demonte maar dat zit er helaas niet in. We keren terug naar de fietsen en dalen via dezelfde weg weer af en om half zeven zijn we weer terug op de camping.
De drukke wegen rond Cuneo proberen we weer te vermijden door kleine binneweggetjes te nemen, dit lukt aardig tot Borgo San Dalmazzo. De hoofdweg richting de Colle di Tenda kunnen we ook een tijdje vermijden via rustige parallelwegen en zelfs vrijliggende fietspaden tot aan Vernante, waar de klim zo'n beetje begint. Hier moeten we weer over de hoofdweg SS20, maar de drukte valt reuze mee. De percentages ook, max. 6%. Deze weg gaat over de grens door een tunnel die verboden is voor fietsers, wij nemen dus de oude pasweg die erg rustig is. Het wordt iets steiler, maar gelukkig niet zo zwaar als gisteren. Naarmate we hoger komen wordt het mooier. Het wordt wel wat bewolkter en af en toe druppelt het, met zelfs een kleine hagelbui. Rond half twee zijn we boven op de col en dalen aan de Franse zijde af. De weg begint onverhard, een stuk van 4 km. Auto's kunnen er niet komen omdat hier en daar door lawines de weg is geblokkeerd door rotsen, maar als fietser kan je er makkelijk langs. Het gravel is met name in de steile haarspeldbochten lastig te fietsen, de rechtere stukken gaan prima. Wanneer het asfalt begint daalt de weg via ontelbare haarspeldbochten verder naar beneden, erg spectaculair. Bij de uitgang van de tunnel komen weer op de hoofdweg, die af en toe vrij druk is en vrij saai tot Tende. Voorbij Tende voert de weg door een aantal fraaie rotskloven met hoog daarboven het spoorlijntje van Nice naar Cuneo.
Bij Breil-sur-Roya begint het te druppelen. Hier is een camping dus besluiten we maar niet verder te fietsen. De camping Azur & Merveilles (€20) blijkt een prima keus, alle voorzieningen zijn aanwezig.
Omdat we gisteren de beoogde camping in Sospel niet gehaald hebben, wordt het vandaag een lange dag. Eerst afdalen langs de Roya rivier zuidwaarts richting Ventimiglia, weer een klein stukje Italië in, dan weer richting Sospel omhoog Frankrijk in. Een kort steil klimmetje tot de col de Vescavo (477m) die best wel pittig blijkt, gelukkig niet de vorige dag nog gedaan.
In Sospel, een leuk toeristisch stadje, slaan we wat proviand in en beginnen we aan de 25 km lange col de Turini. Onderweg komen we een gepensioneerde dame uit Bretagne tegen, ze fietst ook met bepakking een rondje Frankrijk en heeft de Pyreneeen al achter de rug en doet nu de Alpen en Centraal Massief, chapeau! Ze fietst behoorlijk hard omhoog, we komen elkaar meerdere keren tegen. De Turini begint aardig door een fraaie Gorge. Daarna wordt het allemaal wat saaier en eentoniger, erg veel bos en weinig uitzichten. Veel fietsers, motoren en autoverkeer, deze col is bekend van de Rally van Monte Carlo. Bovenop de col ook weinig uitzicht en erg druk. We hebben nog tijd om het Circuit de l'Authion te doen, deze weg begint op de col en gaat tot een hoogte van 2000m. Een deel is eenrichtingsverkeer maar om niet extra hoogtemeters te maken slaan we een deel van het rondje over en fietsen direct naar de top, weliswaar tegen de rijrichting in, maar de weg is gelukkig breed genoeg. Bovenop de pas een veel mooier uitzicht om oa de bergen van het Parc National du Mercantour. We maken een korte wandeling naar het indrukwekkende bastion van La Redoute des Trois Communes, een militaire fortificatie uit de 19e eeuw die bovenop de bergkam is gebouwd. Om 17 uur is het weer tijd om af te dalen. De afdaling naar het dal van de Vésubie gaat met zeer veel haarspeldbochten door woeste bergkloven en is erg fraai, helaas weinig tijd om te stoppen vanwege het drukke verkeer. Voorbij Lantosque zoeken we de geplande camping op, maar deze camping (des Merveilles) blijkt echter gesloten! Veel alternatieven zijn er niet in deze onherbergzame streek. Wat nu te doen? We raadplegen de Openfietsmap en zien dat de dichtsbijzijnde camping in Roquebillière ligt, 12km, maar terug omhoog klimmen, dus geen optie. Het andere alternatief zijn campings bij Cagnes-sur-Mer, helemaal richting Nice maar dat ligt niet echt op de route. Dan maar verder fietsen naar Touët-sur-Var, op 30km verder. Aangezien dit enigszins op onze route ligt wagen we het erop, het is al zeven uur en om half tien is het donker dus dat moet net lukken. Via de fraaie Gorges du Vesubie dalen we af tot de Var en fietsen langs de rivier in stroomopwaartse richting. Ook deze rivier loopt door een nauwe canyon. Het is tegen negen uur 's avonds als we na een hele lange rit bij de camping in Touët-sur-Var arriveren. Gelukkig is deze camping wel open. Na de tenten te hebben opgezet en te hebben gedouched, hebben we geen zin meer om te koken en eten een eenvoudige doch voedzame 3-gangen menu van €15 bij het restaurant van de camping.
Vandaag een ritje gemaakt door de Gorges du Cians en de Daluis. In een grijs verleden hebben we al eens eerder door deze canyons gefietst maar beide gorges zijn erg fraai dus reden om nog eens te bezoeken. De Gorges du Cians ligt vlakbij de camping. Bij de afslag is een winkeltje met allerlei lokale groenten en fruit die gelukkig open is op zondag en ze verkopen ook brood. De weg langs de Cians rivier blijkt erg steil, regelmatig percentages rond de 10%. Na een km of tien worden de rotsen rood/bruin van kleur en volgen er talloze tunnels, de oude weg gaat hierom heen en is alleen toegankelijk voor fietsers en voetgangers. Dit pad is spectaculair uitgehouwen in de rotswand, hoog boven de rivier. We maken hier veel foto's en filmpjes, want op het pad hebben we geen last van de vele auto's en motoren die door de tunnels gaan. We fietsen de canyon uit en klimmen nog wat hoger naar de wintersportoorden Breuil en Valberg. In Breuil komen we net op tijd aan voordat er onweersbuien losbarsten. We lunchen onder de luifel van de touristinfo en wachten totdat de buien zijn overgetrokken. Een paar km verder klimmen we tot het troosteloze wintersportoord van Valberg en dalen langs een mooie afdaling af naar Péone. Hier ben ik bijna 30 jaar geleden ook geweest en herinner me de aardpyramiden nog. De weg blijft verder dalen, via Guillaumes fietsen we door de spectaculaire Gorges de Daluis. Het dalende verkeer gaat helaas door de tunnels en het steigende verkeer eromheen langs de rand van de kloof. De gorges eindigen in het dal van de Var. Licht dalend fietsen we verder oostwaarts langs de Var tot Puget waar we de tenten opzetten op de Lou Gourdon camping (€19), gelegen aan de rivier tegenover het stadje. Het is zo te zien een vrij nieuwe camping met mooie grote graspercelen, perfect voor de tent.
Meteen bij het verlaten van Puget-Théniers gaat de weg omhoog richting de Col St. Raphaël (876m). De klim is gelijkmatig en niet te steil, een opwarmertje voor wat komen gaat. De afdaling voert over smalle kleine weggetjes en langs een aantal rotskloven. Een peloton renners komt ons tegemoet, we zijn in een wielerkoers terecht gekomen. Later zien we nog wat achterblijvers en als laatste de bezemwagen. In het bergdorpje Aiglun moeten we een tijdje schuilen voor wat onweersbuien, een prima moment om te lunchen. Als het weer is opgeklaard verkennen we de Clue d'Aiglun, waar de weg langs een nauwe rotskloof voert. De weg klimt hierna geleidelijk nog hoger tot een hoogvlakte van 1100m. Het is drukkend warm. De camping van Saint Auban laten we links liggen, het is nog te vroeg om te stoppen en we klimmen nog wat hoger tot de Col de Saint Bernabé (1365m). Een mooie col met bloeiende brem begroeide col met om de kilometer bordjes met hoogte en hellingspercentages. Via een klein smal bochtig weggetje dalen we af naar Castellane, een toeristisch plaatsje, prachtig gelegen in het Parc naturel régional du Verdon. Uit de talloze campings kiezen we Les Levandes. Geen mooie camping als in Puget, meer een caravanpark. De tenten staan tussen de stacaravans, maar de voorzieningen zijn prima en de prijs goedkoop (€13). 's Avonds barst het onweer, dat al een tijdje in de lucht hing, los. De tenten doorstaan de slagregens en hagelbuien gelukkig zonder schade.
Gelukkig geen schade, alleen wat natte kleren die hingen te drogen en vochtige tenten. Het is fris en bewolkt als we richting de canyon de Verdon fietsen. De rit vanaf Castellane voert ons langs de Verdon rivier langs de fraaie Clue de Chasteuil en de Clue de Carjuan, de omgeving wordt steeds mooier. Ook veel vakantieverkeer op de weg en we passeren talloze campings. Bij het eerste uitzichtspunt dalen we af tot bijna aan de rivier. Vanaf hier begint een wandelroute Sentier Martel door de onverlichte Tunnel de Baou. We proberen er doorheen te komen maar zijn onze zaklampjes vergeten. Met alleen de verlichting van de smartfoon is het te riskant dus keren we maar weer om terug naar de fietsen en fietsen verder langs de Route des Crêtes. De weg is erg steil, continu 10%. Bij iedere haarspeldbocht een belvedère, de ene nog mooier dan de ander maar na vele belvedères hebben we het wel gezien. We dalen weer af en via La Palud nog verder naar beneden tot aan Moustiers waar we een camping opzoeken, Camping Manaysse waar Luddo al eens eerder heeft gestaan. Mooi grasveldje met mooi uitzicht op de rotsen. Beetje basic, één krappe ruimte voor alle sanitaire voorzieningen (en ook opvallend, vaak gender-neutraal, zoals bij vele campings die we tegenkwamen) maar daar is de prijs ook naar (€14).
Wo 12 juni: Moustiers-Ste. Marie – Comps-sur-Artuby
Vanuit Moustiers dalen we af naar het stuwmeer Lac de Sainte Croix. We steken de Verdon over, bij de Pont du Galetas brug over de Verdon kijken we recht de canyon in. Op weg naar Aiguines begint de weg omhoog richting Col de Illoire en het Cirque du Vaumale in het natuurpark van de Verdon. Na het passeren van de pas fietsen we langs de rand van het diepe ravijn van de Verdon en maken weer veel foto's en filmpjes. Onderweg komen we veel andere fietsers tegen, nog veel meer dan aan de noordzijde. Na de fraaie tunnel du Fayet en het laatste uitzichtpunt van Balcons de la Mescla verlaat de weg de canyon en door een beboste streek dalen we af naar het dorpje Comps-sur-Artuby, waar we de tenten opslaan op camping Humawaka, op loopafstand gelegen van het dorp. Het is nog vrij vroeg in de namiddag en mooi zonnig weer, dus kunnen we weer eenn wasje doen na een aantal dagen met buien. Rustige camping, wel vrij prijzig (€25) voor wat ze bieden, geen wifi en lauwe douches. Wel weer een keukentje met magnetron, komt goed uit want onze brandstof is bijna op. De koek ook, want morgen fietsen we weer richting Nice, plannen ergens tot Vence te komen en dan overmorgen via de oude binnenstad van Nice weer naar Cagnes-sur-Mer.
Het begin van de rit gaat geleidelijk een beetje glooiend omhoog tot een hoogte van 1200m. Na de col dalen we af door een zeer fraaie kloof van de Clue de Gréolières en de Gorges du Loup. De wegen worden weer wat drukker nu we de Cote d'Azur naderen. In de fraaie stadjes Tourrettes sur Loup en Vence maken we een stop. Beide centra zijn alleen te voet te bereiken, zelfs met de fiets mag je er niet in. Na Vence volgen we de fietsroute die over een voormalig spoortracé is gelegen richting Saint-Jeannet en kunnen zodoende de drukke wegen vermijden. De camping bij St. Jeannet, les 100 Chenes, is ook weer €25. We krijgen een gravel staanplaats vlakbij de drukke weg. Ook deze camping is weer streng beveiligd met hekken die 's avonds dichtgaan. We wandelen 's avonds na de maaltijd naar het stadje dat hoger is gelegen op een rots.
We verlaten de camping wat later dan gebruikelijk, omdat er een korte rit is gepland en Luddo's versleten SPD clip is losgeraakt van zijn fietsschoen. Na de schoen provisorisch opgelapt te hebben met tie-raps, dalen we vanaf de camping af naar het brede dal van de Var en belanden op een drukke snelweg. Gelukkig kunnen we die na een paar kilometer weer verlaten en klimmen het dal weer uit via een mooi rustig weggetje vol haarspeldbochten richting de bergdorpjes Colomars en Aspremont, waar de lange klim tot een hoogte van 500m wordt bereikt. Hierna volgt een afdaling tot Tourette-Levens, een volgend mooi bergdorpje. Op de achtergrond de besneeuwde bergpieken van de Provencaalse Alpen. De afdaling naar Nice is erg druk en voert door een smalle gorge. We verlaten deze drukke weg al gauw en klimmen weer naar een ander mooi bergdorpje, Falicon. We lunchen op het kerkpleintje met fraai uitzicht op de Cote D'Azur, Nice en -wat we denken- de Pyramide van Falicon. Via drukkere wegen dalen we vervolgens af naar Nice en bezoeken Vieux Nice. Met onze bepakte fietsen is het echter lastig in de nauwe steegjes vol toeristen dus we laten de oude binnenstad maar gauw achter ons en via de boulevard fietsen we weer over het fietspad langs de luchthaven naar Cagnes-sur-Mer. De madame van de camping herkent ons en vraagt hoe de fietstocht was verlopen en geeft ons een mooier plaatsje dan de 'parkeerplaats' van de vorige keer. Het is nu veel drukker op de camping. Na de tenten te hebben opgezet wandelen we 's avonds naar Haute Cagnes en eten een smakelijk diner bij restaurant Le Perousin. Na de amuse Socca (soort pannekoekjes) nemen we als voorgerecht de Moules Farcies gratinées. De mosselen in knoflooksausje smaken heerlijk. Als hoofdgerecht Magret de canard grillé en Selle d'agneau grillée, opgediend met salade en rösti, ook erg lekker. Als toetje amandelkoekjes van het huis. Na de maaltijd wandelen we verder naar boven waar op het dorpsplein een livebandje speelt en het er levendig druk is, een groot contrast met twee weken geleden, toen was hier niemand.
Na een mooie zonsondergang wandelen we weer terug naar de camping in de benedenstad. Morgen spullen inpakken en weer naar huis.
Om half elf hebben we alles ingepakt en verlaten we de camping. De vlucht vertrekt pas om 15:20 dus we hebben ruim de tijd om naar het vliegveld te fietsen. In Cagnes stallen we de fietsen en verkennen het centrum om boodschappen te doen en souvenirs te kopen. We houden een koffiestop in het parkje langs de rivier en even verderop langs het strand naast de luchthaven zoeken we een bankje op om te lunchen. Tegen 13 uur wordt het tijd om naar de luchthaven te fietsen. In een half uurtje zijn die ingepakt maar we moeten nog héél erg lang wachten totdat de bagage ingecheckt kan worden. Dat gebeurt pas een half uur voor boarding. Als we eindelijk van de bagage en fietsen verlost zijn moeten we ons nog haasten om de fietsen weg te brengen naar de scanner bij oversized luggage en door de douanecheck op tijd het vliegtuig te halen. Gelukkig passen de fietsen door de scanner, we hoeven ze niet uit elkaar te halen, wat ook wel eens is gebeurt. De vlucht verloopt echter spoedig en binnen 75 minuten zijn we weer geland in Eindhoven.
