28/5:
Airport - Machico - Pico do Facho - Ponta de São
Lourenço - Machico (32 km fietsen, 7 km lopen)
Om 2u 's nachts nemen we de
discotrein van Utrecht naar Schiphol om op tijd
bij de incheckbalie te zijn voor de vroege vlucht
van 6.45 naar Madeira. Na de gebruikelijke
inpakprocedures (stuur dwars, pedalen eraf en
kwetsbare onderdelen afdekken met isolatieschuim
en/of noppenfolie, banden leeg laten lopen) zien
we een tijdje later bij de vertrekpier dat de
fietsen het vliegtuig worden ingeladen. Na een
voorspoedige vlucht van een uurtje of vier landen
we op Madeira Airport. Het is zwaar bewolkt en
het motregent. Over het voetpad langs de Via
Rapida (autosnelweg) verlaten we het vliegveld (zie
kaartje). Na
het autoweg-viaduct onder de startbaan, (die op
palen aan zee is gebouwd) verlaten we via de oude
snelweg "Antiga 101" de Via Rapida en
komen spoedig aan in het gezellige kustplaatsje
Machico. In Machico wordt letterlijk druk aan de
weg getimmerd. Recentelijk is er een 4 baans
autosnelweg met tunnels verrezen, zowel richting
Santana in het noorden als richting Caniçal. In
Residencial ' O Facho', waar men ook nog niet
helemaal klaar is voor het komende zomerseizoen,
vinden we een eenvoudige kamer met balkon voor 25
euro per nacht.
Na de bagage in de kamer te
hebben achtergelaten zoeken we een tankstation op
en met de banden ' vol met wind' zetten we koers
richting het schiereiland Ponta de São Lourenço.
Meteen al in Machico klimt de ER 214 fors
richting Caniçal tunnel tot een hoogte van 200 m.
Hiervandaan leidt een zeer steil asfaltweggetje
naar het uitzichtspunt van de Pico do Facho tot
322 m hoogte, met een fraai panorama op Machico
en de luchthaven. Na een korte verlichte tunnel
daalt de ER 109 bovenlangs de haven van Caniçal
een beetje op en af naar het schiereiland Ponta
de São Lourenço. Dit gedeelte van Madeira is
zeer droog en woestijnachtig, in tegenstelling
tot de rest van het eiland. Ook het weer klaart
opeens op, het wordt zowaar warm, zonnig en droog.
Op de parkeerplaats van Ponta de Abra laten we de
fietsen staan en beginnen aan een spectaculaire
wandeling langs een smal pad dat over de woeste
vulkanische rotskliffen van het schiereiland
voert. Het pad is druk en zeer goed onderhouden
en gemarkeerd. Lastige passages langs steile
afgronden zijn goed beveiligd met hekjes en
staaldraad. De route eindigt bij Casa do Sardinho,
een (afgesloten en verlaten) parkwachtershuisje
dat gelegen is in een palmoase. Na een fikse klim
tot het uitzichtspunt Ponta do Furado keren we
weer terug naar de fietsen. Door een korte en
slechte nachtrust is de klim terug naar de tunnel
nog vrij lastig. Terug in Machico zoeken we ' s
avonds een klein visrestaurant op en waag ik me
aan de lokale specialiteit 'Espada' (degenvis)
die best goed smaakt.
