Maandag 21 juli
Ik ben weer aanbeland in
Euroland, de huizen hier zijn smetteloos wit, er
is beduidend meer autoverkeer. Op een
picknickplaats word ik door een groep lunchende
Roemenen uitgenodigd een hapje mee te eten.
Vervolgens voert de route langs de 2000 m hoge
berg Mt. Kerkini en het gelijknamige stuwmeer
richting Kilkis. Er is veel vrachtverkeer maar de
weg is voorzien van een brede vluchtstrook. Na
het verlaten van de bergzone bestaat het
landschap uit dorre en droge heuvels. Op een van
de heuvels sla ik de tent op op een redelijk vlak
stukje rotsige bodem zonder al te veel distels en
andere stekelige vegetatie. Het doet me een
beetje denken aan kamperen in de woestijn.
Dinsdag 22 juli,
Thessaloniki
Nog slechts 70 km te gaan naar
Thessaloniki, waar vandaan 's avonds mijn vlucht
vertrekt naar Düsseldorf. De stad is hectisch en
vol verkeer. Op de rand van de stad veroorzaakt
een stuk metaal mijn eerste lekke band van de
tocht. Ook constateer ik dat de meegenomen
reservebanden eigenlijk niet passen, het ventiel
is veel te kort! :-( Zonder de sluitring kan ik
het ventiel van de reserveband maar net door de
velg krijgen en hoef ik de lekke band niet te
plakken in de hitte. Aan het einde van de middag
fiets ik lans de boulevard richting Macedonia
airport, zo'n 15 km ten zuiden van de stad
gelegen. Bij het inchecken kan de fiets gelukkig
onverpakt mee, zoals gebruikelijk moet het stuur
een kwartslag gedraaid en de pedalen worden
afgenomen.
Woensdag 23 juli, Wesel (D)
- Arnhem (NL)
De 2u 45 minuten lange vlucht
verloopt voorspoedig en zonder noemenswaardige
vertragingen. Na de fiets en de bagage te hebben
afgehaald per shuttletrein naar Düsseldorf
Flughafen bahnhof. Daar blijkt de laatste trein
naar de grensplaats Emmerich helaas al vertrokken.
Ik besluit de volgende trein te nemen, die
slechts tot Wesel gaat. Zonder kaart en in het
stikdonker fiets ik op goed geluk richting Rees.
Het is inmiddels na middernacht en ik vermoed dat
ik langs een binnenweg parallel aan de Rijn fiets.
Het fietsen over de donkere wegen is echter niet
onaangenaam, de weg is geheel verlaten en de
temperaturen bijzonder dragelijk vergeleken met
de Griekse hitte. In Rees blijk ik op de goede
weg naar Emmerich te zijn. Na het passeren van de
grens slaat de vermoeidheid echter toe en wordt
het onaangenaam koel. In Arnhem aangekomen is het
weer licht en besluit ik maar de eerste de beste
trein naar huis te nemen.
|
