 |
| |
 English
>
|
Belogradchik
|
Woensdag 2 juli, Baile Herculane -
Vidin, 167 km
Zeer vroeg vertrokken uit Baile Herculane, want
het was zéér heet overdag, zo'n 35 c. Het
eerste deel ging langs de zgn. Portile de Fier,
de IJzeren poort, waar de Donau door een soort
kloof stroomt. Na de industriestad Dobreta Turnu
Severin volgde een lange saaie rit door een
golvend landschap van de Donau vallei. Het werd
alsmaar warmer en warmer, en uiteindelijk
bereikte ik Calafat, waar ik met de ferry over de
Donau de Bulgaarse stad Vidin bereikte.
In Vidin moest ik wel een beetje wennen aan het
cyrillisch schrift op de naambordjes etc. en de
andere taal. Op zoek naar de camping ontmoette ik
twee ervaren wereldfietsers, Jean-Pierre en Betty.
Een 50+ echtpaar uit Colmar, die de Donau rivier
aan het volgen waren van bron (Zwarte woud) tot
monding (Donau delta in Roemenië) en daarna zijn
ze van plan door Turkije te fietsen tot Syrië.
Op de camping hebben we tot laat informatie
uitgewisseld over onze reiservaringen. De
voertaal was Frans, maar zij spreekt gelukkig ook
Duits.
Vidin leek op het eerste gezicht duidelijk
welvarender, vnl. het centrum met een
wandelboulevard met vele winkeltjes en terrasjes
zoals in het westen. Zoiets had ik met
uitzondering van een grote stad als Brasov
nergens in Roemenië gezien. Ook de winkeltjes en
pompstations die ik later onderweg tegenkwam,
waren beter voorzien dan de winkeltjes in Roemenië.
De wegen zijn soms beter, zelfs perfect, maar er
zaten ook veel slechtere stukken tussen. En er
was opvallend veel minder verkeer.
Donderdag 3 juli Vidin-Belogradchik-Lopushanski
klooster, 120 km
Na afscheid van het Franse stel te hebben
genomen, weer vroeg op pad richting Belogradchik,
een zeer pittoresk gelegen plaatsje. Al op de weg
erheen bleek het verschil met Roemenië: er is
nauwelijks verkeer, zelfs op de hoofdweg Vidin-Sofia,
en helemaal weinig op de afslag naar Belogradchik.
Nauwelijks dorpjes of mensen, zeer weinig
winkeltjes (de dorpsbewoners blijken hier
merendeels zelfvoorzienend te zijn), in
tegenstelling tot Roemenië waar altijd wel een
dorpje met een aantal winkeltjes te vinden was.
|
 
|
De wegen waren over het algemeen goed, maar
soms ook behoorlijk slecht, slechter dan Roemenië.
Maar vooral viel de leegte op en de zeer fraaie
natuur. Vooral bij het naderen van Belogradchik
moest er weer behoorlijk worden geklommen. Ook
een tweetal zeer agressieve herdershonden
ontmoet, die kennelijk hier geen fietsers waren
gewend. Eéntje viel meteen mijn tassen aan en ik
kon ternauwernood aan het beest ontkomen. Ook een
2e hond bleek het gelukkig vooral op mijn
fietstassen te hebben voorzien ;-)
Uiteindelijk bereikte ik heelhuids Belogradchik,
bijzonder fraai tussen spectaculaire rode rotsen
gelegen. Het deed me erg denken aan Utah. Na
Belogradcik zette ik koers naar het Lopushanski klooster, waar ik
op het terrein van het klooster overnachtte in
een prima guesthouse. De eigenaar sprak Duits en
was zelfs 2x in Amersfoort geweest (voor een
bruiloft en een handeltje in auto's).
|
Ladies market, Sofia
|
Vrijdag 4 juli, Lopushanski-Sofia,
122 km
Wederom vroeg op pad om de hitte te vermijden.
Via Berkovica volgt een 20km lange klim tot de
1420 m hoge Petrohan Pas. Gelukkig veel bos en
schaduw, dus het klimmen verliep zonder problemen.
De lange afdaling tot Sofia bleek een heel lang
stuk op/af te gaan de een overigens prachtige
heuvelachtige en wederom vrij dunbevolkte streek.
Aan het eind van de rit volgde dan een lange
afdaling met prachtig zicht op de vallei waarin
de hoofdstad was gelegen aan de voet van de ruim
2000 m hoge mount Vitosha. Langs een lange
stoffige, drukke enigszins als een Western stadje
aandoende weg vol kraampjes en kiosken bereikte
ik het centrum van Sofia,
waar ik een overnachtingsadres vond in een
appartement in hartje centrum. De fiets mocht mee
naar boven en vond een plaatsje in de keuken.
Inmiddels ook kennisgemaakt met de bewoners en
van hun muzikale voorkeur (veel alternatieve rock
als Radiohead, Depeche mode, Nick Cave en Dead
can Dance maar ook Bulgaarse bands en folk). Ze
hebben ook een computer, maar helaas geen
internet, want geen telefoonrekening kunnen
betalen. Vanochtend heeft Mia me een beetje de
fraaie stad laten zien voordat ze naar haar werk
ging.
Ik ga zo terug naar het appartement, op Eurosport
de Tour proloog volgen en mijn was doen.
Morgen blijf ik zeker nog hier, het is veels te
warm om te fietsen en kamperen in een snikhete
tent is geen pretje ;-)Maandag 7 juli,
Sofia
Nog steeds in Sofia, het is veel te gezellig om
hier weg te gaan. :-)
Na het e-mailen zaterdag ben ik weer richting
apartement gegaan, net op tijd binnen voordat een
enorm onweer losbarste met hagelstenen als eieren
zo groot. Na het onweer is het behoorlijk
afgekoeld, nu aangenaam weer met temp. Van 25c en
half bewolkt/zonnig weer. Gisteren met de bus
richting de berg Vitosha gegaan, waartegen de
berghelling het Dragalevski klooster is gelegen.
Niet zo indrukwekkend als de Moldavische
kloosters in Roemenië, en vrij klein. In het
klooster was een Orthodoxe dienst aan de gang,
gelukkig had ik mijn afritsbroek voorzien van
pijpen, want een korte broek wordt er niet op
prijs gesteld. ;-) Op de terugweg naar het
apartement heb ik een flesje Bulgaarse wijn
gekocht voor de maaltijd die een van de bewoners
aan het koken was (ik kan gewoon mee-eten met de
pot en kan doen alsof ik thuis ben): tarator (koude soep
van komkommer en yoghurt met kruiden en knoflook)
Shopska salad (gemengde
salade komkommer, tomaat en bulgaarse kaas),
omelet en brood. Erg lekker. 's Avonds de
samenvatting van de tour op Eurosport gezien en
muziek op een van de vele muziekzenders op
kabeltv. Vandaag uitgeslapen en wat met de
bewoners (allen werkende studenten) gekletst, erg
interessant om te horen hoe het leven hier is.
Samen met Petros, bijna afgestudeerd filosoof, de
stad ingegaan en hem hier mijn website laten zien.
Morgen is het plan een dag of 2 (?) naar de
bergen te trekken, maar de fiets laat ik in Sofia
en het plan is met de bus te gaan en
kampeerspullen mee te nemen of misschien in een (berg)hotel
daar te overnachten. Ik zie wel of er nog meer
belangstellenden mee willen/kunnen gaan en of ik
van een van de bewoners een grotere rugzak kan
lenen.
|
Bansko
|
Dinsdag 8 juli, Sofia-Bansko
Het plan is om samen met Mia naar Bansko te
liften, een wintersportplaatsje dat tegen het Pirin gebergte is gelegen.
Met de bus vertrekken we naar Simeonovo, waar zij
nog wat spullen uit haar oude kamer moet ophalen.
Het huis is gelegen in een rustige en welvarende
voorstad van Sofia, tegen de berghellingen van
mount Vitosha. Na een kort bezoek vertrekken we
per bus naar een van de uitvalswegen van de stad,
waar we een lift proberen te krijgen naar het
zuiden. Het is me al snel duidelijk dat liften in
Bulgarije niet zo gebruikelijk is als
alternatieve vorm van openbaar vervoer zoals in
Roemenië. Gelukkig hoeven we niet al te lang te
wachten, na ongeveer een klein uurtje worden we
opgepikt door een vriendelijke en praatgrage
trucker die op weg is naar Piraeus, Griekenland
met een lading Nestle chocolade. Een haastklus,
want de lading schijnt door de warme temperaturen
al aan het smelten te zijn. Aan de E79 Sofia-Athene
is men hard aan het werk de smalle weg om te
vormen tot een 4 baans autosnelweg. Het geheel
moet klaar zijn voor de Olympische Spelen van
2004. Vanuit de truckerscabine lijkt me het
ondanks het fraaie landschap geen prettige
fietsroute met al het (vracht)verkeer. Vlak
voordat we gedropt worden bij de afslag naar
Bansko, worden we door de chauffeur getrakteerd
op een kopje koffie. Op de volgende lift tot
Razlog hebben we niet langer dan 5 minuten hoeven
te wachten en ook het laatste stuk verliep snel.
Al met al bereiken we na 3 uur liften en wachten Bansko, een alleraardigst
toeristenplaatsje aan de voet van het Pirin
gebergte. In een van de vele pittoreske mehanas (herbergen)
genieten we van een lokale specialiteit, gyuveche (stoofpot
met oa tomaat, omelet, kaas een aardappel). Het
is inmiddels na tienen als we in het donker op
zoek gaan naar een geschikte kampeerplek. Met de
hulp van de volle maan vinden we even buiten het
dorp op de rand van het nationale park een vlak
grasveldje aan een beek.
Woensdag 9 juli, Bansko-Vihren berghut,
Pirin
Het Palace Hotel met meer dan 5 sterren (tent in
Bulgaars is palatka, wat letterlijk
paleisje betekent) blijkt een goede keus te zijn,
als we de volgende dag ontwaken met een perfect
uitzicht op de ruige Pirin bergketen. Na proviand
en een wandelkaart in het dorp te hebben
ingeslagen, vertrekken we via de geel gemarkeerde
route richting de 1000 meter hoger gelegen Vihren
berghut. Overal langs de weg wordt schijnbaar
hard gewerkt aan het bouwen van nog meer
accommodatie en een splinternieuwe kabelbaan naar
de bergen. De werklieden zijn echter meestal in
de cafeetjes te vinden of zoeken verkoeling op
onder een struik Het pad is in eerste instantie
goed begaanbaar, opvallend breed voor een
wandelpad. Over niet al te lange tijd ligt hier
een brede asfaltweg naar een van de vele
skipistes in plaats van een wandelpad. Nadat we
het einde van de autoweg-in-aanleg hebben
bereikt, verandert de wandelroute in een
nauwelijks begaanbaar en onderhouden pad door
aardverschuvingen en ontwortelde bomen. Na een
lange tijd een weg door het “oerwoud”
te hebben gebaand, volgen we aan de overzijde van
de beek weer een spoor van de autoweg-in-aanleg.
Deze blijkt te eindigen bij een enorme bouwput
midden in het bos, waar binnenkort een skicomplex
zal verrijzen. Na wat rondvragen blijken we niet
ver meer verwijderd te zijn van de hoger op de
helling gelegen geasfalteerde weg naar de
Banderitza en Virhen berghut. Na een moeizame en
steile klim bereiken we de asfaltweg en daarna
blijkt de eerste berghut niet al te moeilijk meer.
Na een bord Tarator (koude soep van krastavitsa=komkommer)
in het plaatselijke café volgen we weer de gele
route langs de beek tot aan de laatste hut,
Vihren, zeer fraai gelegen aan de voet van de
gelijknamige berg, met 2914 m de op een na
hoogste van Bulgarije.
De vele muggen maken het kamperen niet erg
aantrekkelijk en voor 4,5 euro (tarief voor
buitenlander, Bulgaren betalen 3 euro) kunnen we
een bed in een van de “bungalows” (een
soort trekkershut met stapelbedden) krijgen. In
de café van de berghut ontmoeten we ‘s
avonds vele interessante reizigers, zoals een in
Duitsland studerende Bulgaarse milieukundige die
onderzoek doet naar de beleving van de Bulgaar in
de bergwereld en Mia meteen bestookt met een
waslijst aan enquêtevragen. Een Duitse bioloog
die onderzoek doet naar insecten in het
hooggebergte. Verder veel Tsjechen, o.a Petra en
Georgy die met drie vrienden een trektocht door
de Bulgaarse bergen aan het maken zijn. Kortom
het wordt een gezellig nachtje en na de vele
glaasjes Melnik wijn is het moeilijk in het
donker de bungalow terug te vinden
|
|
 
Donderdag 10 juli, Bansko
Na een zeer koude nacht in de bungalow besluiten
Mia en ik samen met Petra een wandeling te maken
naar de hoger gelegen bergmeertjes. Petra’s
tochtgenoten wagen een poging om de top van de
Vihren te beklimmen. Op mijn fietsschoenen blijkt
de klim naar de bergmeertjes over de rotsige
paden al moeizaam genoeg. De wandeling is echter
bijzonder fraai en na een aantal lange rustpauzes/fotosessies
aan de meertjes keren we aan het eind van de
middag weer terug naar de hut. Na een smakelijke
lunch van soep, bonen met tomaat en gepaneerde en
gefrituurde cascaval (kaas) wandelen we met de
Tsjechen naar de lager gelegen Banderitza hut,
waar de bus naar Bansko vertrekt. Met Mia en ik
als gids verkennen we andermaal het fraaie dorpje
en onder het genot van een drankje in een van de
herbergen in Bansko bestel ik als toetje, Banitsa, een gebakje
met bladerdeeg gevuld met honing en spijs. Samen
met het Tsjechische stel Petra en Georgy kamperen
we weer op dezelfde plek aan de beek, even buiten
het dorp.
|
 |
Vrijdag 11 juli Bansko-Sofia
In plaats van terug te liften naar Sofia,
besluiten we om samen met Petra en Georgy op de
trein naar Velingrad te stappen. Zij willen van
daaruit nog een kleine week de Rhodope en Rila
bergen verkennen, alvorens de trein vanuit Sofia
via Belgrado naar Praag te nemen. De treinreis
Bansko-Velingrad is 75 km, waar de trein ruim 3
uur overdoet. Het bergachtige traject is echter
zeer de moeite waard en in de trein ontmoeten we
weer veel interessant volk. Vooral Petra is een
zeer verheugd en fotografeert de lokale
treinbevolking. De Tsjechen kunnen zich met hun
Tsjechisch redelijk verstaanbaar maken, en ik heb
gelukkig Mia als tolk. In een mum van tijd blijkt
de halve trein met ons ‘buitenlanders’
te hebben kennisgemaakt. Ook Mia wordt aangezien
voor Tsjechische en men is dan ook vaak verbaasd
dat ze vloeiend Bulgaars blijkt te spreken ;-)
Een Bulgaarse moslim (veel van de plaatselijke
bewoners blijkt van Turkse komaf en moslim)
vertelt zijn hele levensverhaal en laat ons
enthousiast al zijn papieren zien (paspoort,
rijbewijs, bankpasjes, zelfs al zijn
verzekeringspapieren). Ook blijkt hij als
spoorwegbeambte goedkoop met de trein te kunnen
reizen en heeft een aantal maal een trektocht
door Europa gemaakt. Van Nederland zijn hem
vooral de Amsterdamse Heineken brouwerij, Madam
Tussaud en de rondvaartboten bijgebleven. Een
andere Bulgaar (of was het een van de Tsjechen?)
herinnerde zich vooral de koffieshops en de hasj.
Een van de Turkse Bulgaren wist te melden dat
vrienden met Turkse autobussen naar Amsterdam af
te reizen om in Nederland al dan niet illegaal
aan werk te komen. Na in Velingrad afscheid van
de Tsjechen te hebben genomen, volgt nog een twee
uur lange rit door een fraaie canyon tot het
eindpunt Septemvri, waar we door de spoorwegman
worden uitgenodigd voor een kopje koffie op een
terrasje, om het laatste traject naar Sofia af te
wachten. Deze trein blijkt een zeer comfortabele
‘westerse’ intercity trein, die alleen
in een van de voorsteden van Sofia blijkt te
stoppen. |
|
Donderdag 17 juli, Sofia
Zo, eindelijk weer de mogelijkheid om te reply-en.
Ik heb genoeg gefietst en geen zin om in de hitte
op de vele hellingen verder te fietsen ;-)
Sofia
is een aardige stad met vele mooie
kerken en verschillende culturen, op de rand van
Europa en Azie. Verder is het niet zo bijzonder,
gewoon een grote hoofdstad. Wat wel opvalt is de
afwezigheid van grote winkels, er zijn wel
overdekte shopping malls maar met allerlei kleine
winkeltjes. Ik heb nergens een grote supermarkt
gezien of een boekwinkel of platenzaak van enig
formaat. Het meeste wordt verkocht op stalletjes
aan de straat of op de levendige markt, de zgn. Zhenski
Pazar (Ladies market).
Eergisteren heeft Eli me de platenzaken en
boekhandels laten zien, op de markt kost een
illegale cd zo'n 7 lev. De boekwinkeltjes stelden
niet veel voor. De grootste die ik tegenkwam was
kleiner dan de Bruna. Bij een cd zaakje een
aantal folk cd's geluisterd en aangeschaft. Men
was er bijzonder hulpvaardig en kwam met allerlei
cd's aanzetten en ik werd uitvoerig geinformeerd
over de herkomst en aard van de muziek. Verder de
foto's van Bulgarije gescand in een internet café, ik zal ze zo
proberen te uploaden.
's Avonds nam Mia me mee naar een duister oord, Lodkite waar de lokale jeugd
bijeenkomt om een biertje te drinken en muziek te
luisteren. Zeer toevallig kwam ze er een
studievriend tegen, die nu in Groningen woont.
Hij was hier op vakantie en had zijn Nederlandse
vriendin meegenomen. Het was grappig om weer eens
Nederlands te spreken.
Gisteren kwamen Georgy en Petra terug uit de
Rhodope bergen. Samen met Mia zijn we de stad
ingegaan en 's avonds zijn ze weer op de boemel
naar Belgrado huiswaarts vertrokken. Ik heb hun
weggebracht naar het station. De enige plek waar
ik tot nu toe criminele activiteiten heb
waargenomen. Eerst werd Petra bijna gerold door 3
zigeunermeisjes. Verder kwam er een mannetje
aanzetten die ons verzocht haast te maken, de
trein zou binnen enkele minuten vertrekken. De
man begeleide hun naar de trein en bood aan een
van de tassen te dragen. Bij de trein aangekomen
hield hij zijn hand op voor de bewezen "diensten".
Hij kreeg een paar stutinki (cent) en droop
teleurgesteld af. Verder veel bedelende zigeuners
hier, kinderen en moeders met kind, en
lijmsnuivende kinderen. Je waant je inderdaad
meer in Lima dan in een Europese stad. Alleen de
krottenwijken ben ik hier nog niet tegengekomen.
Wel in Roemenie, maar dan meer op het platteland,
waar zigeuners in barakken en hutjes gemaakt van
takken en plastic zakken leven. :-/
Maar soms lijkt het ook net Amsterdam, met al die
trams. Alleen zonder fietsers, die zie je hier
nauwelijks...Ik vertrek morgen met Mia vanuit
Sofia, eerst een stukje met de trein, zeer
voordelig en er zijn in de langzamere treinen wel
bagagewagons voor fietsen e.d. In het weekend
bezoeken we Melnik, waar de Bulgaarse wijnen
worden geproduceerd. Vanuit Melnik is het een
lange dag of 2 korte dagen fietsen tot
Thessaloniki.
|
|
Zaterdag 19 juli,
Sandanski
Met al mijn bagage en fiets in
Sofia op de trein gestapt naar Sandanski. Het loket verkoopt
helaas geen kaartje voor de fiets dus zijn we op
de bonnefooi maar in de reeds klaarstaande trein
gestapt. De fiets kan gelukkig eenvoudig mee in
de bagagecoupé. De conducteur is zo vriendelijk
geen officieel tarief te berekenen (ca. 15 lev +
administratie kosten voor twee enkeltjes plus
fietskaartje) en vraagt voor deze dienst slechts
8 lev smeergeld. Niet gek voor een 3,5 uur
durende treinreis ;-)
In het centrum van Sandanski
treffen we een gezellig drukke winkelpromenade
aan. Na een smakelijke lokale specialiteit in een
restaurant gaan we op zoek naar een geschikte
kampeerplek. Bij het zwembad aangekomen
informeert Mia naar de camping. Die is enkele km
verderop, maar de beheerder van het zwembad
nodigt ons uit op het grasveldje van het zwembad
te kamperen. Ook maken we graag gebruik van de
aangeboden douche, het zwembad en het ernaast
gelegen warme mineraalbad. Kortom, een perfecte
kampeerplaats!
Zondag 20 juli, Melnik/Rozhen
De volgende dag vertrek ik per
fiets naar Melnik en Mia met de bus. Melnik, waar de fameuze
Bulgaarse wijnen vandaan komen, is een druk
bezocht toeristenoord vol restaurantjes, hotels,
pubs en natuurlijk wijnkelders. Het gehucht dat
eens 20.000 inwoners telde, is bijzonder fraai
gelegen temidden van indrukwekkende zandsteen
kliffen. Terwijl Mia in het parkje uitrust van
een vermoeiende werkweek, maak ik een wandeling
in de omgeving. Vanaf een van de zandstenen
heuvels een fraai uitzicht op het dorp.
Vervolgens loop ik een stukje van de wandelroute
door de canyon over een droogliggende, zandige
rivierbedding richting het Rozhen klooster. Ik
heb helaas geen water meegenomen en keer na zo'n
3 km weer om.
|
| |
 
|
|
Onderweg genietend van de fraaie
zandsteenrotsen, flora en fauna. Het klimaat hier
in het zuiden van Bulgarije is duidelijk meer
Mediterraan van karakter, met grote sprinkhanen,
tsjirpende krekels, stekelige planten en
reptielen, zo tref ik op mijn pad een uit de
kluiten gewassen schildpad. Terug in het dorp
bezoeken we een lokale kroeg waar het heerlijk
koel is tussen de dikke muren en genieten we van
de lokale wijn. 's Avonds als de ergste hitte
over is, wandelen we over de asfaltweg naar het
Rozhen klooster (het zanderige pad door de
rivierbedding is weliswaar korter, maar met een
bepakte fiets niet haalbaar). Gelukkig is de
verharde weg eveneens een zeer fraaie route en
ruim een uur later slaan we de tent op in de
buurt van het klooster.
De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen.
Mia stapt in Rozhen, een 20 inwoners tellend
gehucht, op de bus naar Sandanski en vervolgens
Sofia. Ik daal af via Melnik en trek zuidwaarts
richting Kulata. Bij de Griekse grens staat een
lange rij wachtende trucks en auto's, maar met de
fiets passeer ik de wachtende file probleemloos.vervolg:
Griekenland
|
|
|
